خورشید همیشه نمایانگر آفتاب است و ابرهای سیاه نشانگر باران است. چرخه ی طبیعت اصولا به گونه ایی است که آفتاب را همیشه بعد از باران یا باران را بعد از آفتاب پدیدار می سازد و تصادف این دو واقعه همزمان شگفتی زیبایی را خلق می کند که رنگین کمان نام دارد. هنگام آفتاب.
آسمان آبی سرتاسر جهان را می پوشاند و نور طلایی خورشید همه ی نباتات و حیوانات را به وجد آورده، گویی همه ی مخلوقات از این واقعه شادند و گل ها و صدای پرندگان زینت بخش طبیعت می شوند به طوری که زمین بر اثر این ذوق و شوق،پرجنب و جوش می شوند.
اما به هنگام باران، ابرهای سیاه غرش می کنند و جای آسمان آبی را می گیرند هوا کمی دلگیر می شود و خورشید پشت ابرها پناه می گیرد تا از غرش رعد و برق در امان بماند.
بعد از آن همه جا را سکوت فرامی گیرد، گل ها زیر برگ ها پنهان می شوند و پرندگان و حیوانات از ترس خیس شدن، در گوشه و کنارها کمین می کنند. به طوری که جای آن هرج و مرج را آرامشی وصف ناشدنی در بر می گیرد و باران نم نم که هر کدام از قطره ها به درخشش الماس اند پایین می چکند و رخت و لباس تازه ایی به تن تمام طبیعت می پوشاند.
نتیجه گیری:
باران و آفتاب، هر کدام به نوبه ی خود زیبایی خاص خود را دارند. یکی جلا دهنده ی روح است و دیگری صفا دهنده ی دل و این دو در کنار هم منجر به خلق زیباترین و پر برکت ترین نعمات خداوند شده اند که اگر یکی از آن ها نباشد زندگی غیرممکن می شود.
